Sheila Logeman werd geboren in 1950. Zij heeft grote stukken van de wereld verkend – zij is geboren in Indonesië, Djakarta. Met haar ouders woonde zij in Duitsland en Engeland; met haar (eerste) Shell-man woonde zij in Nigeria en Brunei. Vanuit deze landen werden de omliggende landen bekeken.
In 2005 is zij hertouwd en in de periode die volgde heeft zij met haar huidige echtgenoot en vaak ook met haar drie zoons in veel landen rondgezworven, zoals India, Amerika, Egypte, Japan, Zuid-Afrika, Namibië, Jordanië, Oman, Dubai, China, Kenya, Argentinië, Sri Lanka. In deze omgevingen kwam zij in aanraking met verscheidene volkeren en hun kleuren. Reizen leert een mens om te kijken.
In november 2007 is zij met schilderen begonnen. Voordien heeft zij nooit getekend of geschilderd. Wel heeft zij, naast een full-time baan, een paar jaren met was en klei geboetseerd en daarin les gekregen van Josine Croin, die haar nóg beter heeft leren kijken en observeren. Nadat Sheila stopte met werken zocht zij een bezigheid en besloot zij haar geluk te beproeven met schilderen. Onder leiding van diverse docenten experimenteerde zij met composities in acryl en olieverf. Olieverf werd al snel haar grote liefde. Na 1,5 jaar besloot zij dat portretten de grootste uitdaging vormen – een portret moet immers gelijken en wat is er moeilijker dan dat? Haar eerste portretten maakte ze van haar zoons, later volgden vrienden.
In 2005 is zij hertouwd en in de periode die volgde heeft zij met haar huidige echtgenoot en vaak ook met haar drie zoons in veel landen rondgezworven, zoals India, Amerika, Egypte, Japan, Zuid-Afrika, Namibië, Jordanië, Oman, Dubai, China, Kenya, Argentinië, Sri Lanka. In deze omgevingen kwam zij in aanraking met verscheidene volkeren en hun kleuren. Reizen leert een mens om te kijken.
In november 2007 is zij met schilderen begonnen. Voordien heeft zij nooit getekend of geschilderd. Wel heeft zij, naast een full-time baan, een paar jaren met was en klei geboetseerd en daarin les gekregen van Josine Croin, die haar nóg beter heeft leren kijken en observeren. Nadat Sheila stopte met werken zocht zij een bezigheid en besloot zij haar geluk te beproeven met schilderen. Onder leiding van diverse docenten experimenteerde zij met composities in acryl en olieverf. Olieverf werd al snel haar grote liefde. Na 1,5 jaar besloot zij dat portretten de grootste uitdaging vormen – een portret moet immers gelijken en wat is er moeilijker dan dat? Haar eerste portretten maakte ze van haar zoons, later volgden vrienden.